112- ÖĞRETMENİM!

OSMAN TÜRKOĞUZ

İzmir, 24. Kasım, 2008

                                          112- ÖĞRETMENİM.

                      (64) yıl sonra, beni arayarak, yaptıklarım nedeniyle,

                  Beni kutlayan İlkokul öğretmenim, SAYIN NERİMAN BİNAY’A.

SEN, BANA AYAKLARIMI GÖSTERDİN;

AYAKLARIMLA ENGELLERDEN HOPLADIM.

SEN, BANA ELLERİMİ GÖSTERDİN,

ELLERİMLE SİZE GÜLLER TOPLADIM.

CANIM ÖĞRETMENİM;

SEN, BANA GÖZLERİMİ GÖSTERDİN;

KARANLIĞI, AYDINLIĞI, IŞIĞI;

SENİN GÖZLERİNLE GÖRDÜM.

SEN, BANA AĞZIMI, DUDAKLARIMI,                                              

DİLİMİ GÖSTERDİN;

DİLİMLE, TÜRKÜLERİMİZİ SÖYLEDİM,

AĞZIMLA DEVRİMLERİMİZİ ÖVDÜM,

DUDAKLARIMLA ELLERİNİ ÖPTÜM.

BENİM CANIM ÖĞRETMENİM.

SEN, BANA ULUSUMU, YURDUMU,

ATATÜRK’Ü ÖĞRETTİN.

VE BEN AKLIMLA EN BÜYÜĞÜN

SEN OLDUĞUNU BULDUM,

BENİM CANIM ÖĞRETMENİM.