OSMAN TÜRKOĞUZ
Çeşmealtı; 15 Ağustos 2009
134- Necip Fazıl Kısakürek
Yüzbaşı rütbesinde, deniz subaylığından ayrılan Büyük bir şairimizdir.
Namı Diğer Parmaksız Salih adlı eserinin kendi öz geçmişi olduğu söylenir.
Kumara düşkünlüğü bilinir.
Büyük Doğu mecmuasını çıkarmış; Başvekil Adnan Menderes’ten örtülü ödenek desteği aldığı çok konuşulmuştur.
Son senelerinde, iyice ipin ucunu kaçırmış; bu ülkede 500 senedir şehit olan yoktur konferansları vermiştir.
Bindiği uçağın kapısının kopmasını, kendisine yapılmış bir suikast girişimi olarak ilan etmekten de çekinmemiştir.
Tamamen gericiliğe yönelmiştir:
”Ne hasta bekler sabahı/
Seni beklediğim kadar/
Ne mezar bekler ölüyü/
Seni beklediğim kadar/
Ne şeytan bekler günahı/
Seni beklediğim kadar!”
Dizeleri onundur. ”KALDIRIMLAR” şiiri ile de ününün doruğuna çıkmışken; hapishaneden, Oğlu Mehmet Kısakürek’e yolladığı şiirle de sanat âleminde büyük yankılar uyandırmıştır.
Önce; aklımda kaldığı kadarıyla “kaldırımlar" dan başlamak istiyorum:
KALDIRIMLAR!
“Sokaktayım kimsesiz, bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler, kül rengi bulutlarla kapanık;
Yukarıdan damları kolluyor yıldırımlar,
İn, cin uykuda yalnız, iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
İçime damla, damla bir korku birikiyor,
Sanıyorum her sokak başını kesmiş devler.
Üstüme camlarını hep simsiyah dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir ama gibi evler.
Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi,
Kaldırımlar içimde yaşayan bir insandır.
Kaldırımlar duyulur ses kesilince sesi,
Kaldırımlar içimde kıvrılan bir insandır.
Bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum.
Aman sabah olmasın bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum.
Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim yol gitsin,
İki yanımdan aksın seller gibi fenerler.
Tak, tak ayak sesimi aş köpekler işitsin,
Yolumun zafer takı gölgeden taş kemerler.
Ne sabahı göreyim, ne sabaha görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları.
Islak bir yorgan gibi sımsıkı bürüneyim;
Örtün üstüme örtün, serin karanlıkları.
Uzanıverse gölgem taşlara boydan boya;
Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse kaldırımların kara sevdalı eşi.”
İkinci kaldırımları da yazmış ve yayımlamıştır.
Aklımda kaldığına göre:
“Bahtın kaldırımlara düştüğü günden beri,
Erimiş ruhlarınız, bir derdin potasında.
Senin gölgeni içmiş onun gözbebekleri,
Onun ruhu erimiş senin kafatasında.
Ne ağlayan bulunur, ne ağlayanın olur;
Sükût gibi kimsesiz, ıslık gibi hürsünüz;
Dünyada taşınacak bir kuru başınız var,
Onu da ne tarafa isterse götürürsünüz.”
N.F.K.
ZİNDANDAN MEHMEDE MEKTUP;
“Ben; bu şiiri, Silivri tutsaklarına adıyorum. Os.TÜ.ZÜ.
“Zindan iki hece, Mehmed’im lâfta!
Baba katili ile baban bir safta!
Bir de gericilik, boynumuzda yafta…
Halimi düşünüp yanma Mehmed’im!
Kavuşmak mı? Belki. Daha ölmedim!
Avlu… Bir uzun yol… Tuğla döşeli,
Kırmızı tuğlalar altı köşeli.
Bu yolda tutuktur hapse düşeli…
Git ve gel… Yüz adım… Bin yıllık konak...
Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!
Bir âlem ki, gökler boru içinde;
Akıl almazların zoru içinde,
Üst üste sorular, soru içinde.
Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?
Buradan insan mı çıkar, tabut mu?
Bir idamlık Ali vardı asıldı;
Kaydını düştüler mühür basıldı.
Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı.
Ondan kalan boynu bükük ve sefil;
Bahçeye diktiği üç, beş karanfil.
Müdür Bey, dert dinler, bugün”maruzat!”
Çatık kaş...Hükümet dedikleri zat..
Beni Allah tutmuş, kim eder azat?
Anlamaz, yazısız, pulsuz dilekçem..
Anlamaz ruhuma geçti bilekçem.
Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil;
Sayım var matlada hizaya dizil.
Tek yekûn içinde yazıl ve çizil.
İnsanlar zindanda birer kemmiyet
Urbalarla kemik, mintanlarla et.
Somurtmuş ki biçak, nâra ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlık kat, kat..
Yalnız seccademin yüzünde şefkat;
Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
Öp beni alnımdan, sen öp seccadem.
Çaycı getir, ilaç kokulu çaydan;
Dakika düşelim senelik paydan.
Zindanda dakika farksızdır aydan.
Karıştır çayını zaman erisin,
Köpük, köpük, duman, duman erisin!
Peykeler, duvara mıhlı peykeler,
Duvarda baştan yağlı lekeler.
Gömülmüş duvara , baş, baş gölgeler..
Duvar, katil duvar yolumu biçtin,
Kanla dolu sünger ..Beynimi içtin..
Sükût kıvrım, kıvrım uzaklık uzar,
Tek nokta geçemez dünyadan nazar,
Yerinde mi acep ölü ve mezar?
Yeryüzü boşaldı habersiz miyiz*?
Güneşe göç var da kalan biz miyiz?
Ses demir, su demir ve ekmek demir;
İstersen demirde muhali kemir.
Ne gelir ki elden, kader bu emir,
Garip pencerecik, küçük, daracık;
Dünyaya kapalı, Allaha açık.
Dua, dua eller karıncalanmış,
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış.
Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu,
İplik ki, incecik, örer boşluğu..
Ana rahmi zahir şu bizim koğuş;
Karanlığında nur, yeniden doğuş.
Sesler duymaktayım, davran ve boğuş,
Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!
Kalk ayağa dimdik, doğrul ve sevin!
Mehmed’im sevinin başlar yüksekte!
Ölsek te sevinin eve dönsek de!
Sanma bir tekerlek kalır tümsekte!
Yarın elbet bizimdir, elbet bizimdir!
Gün doğmuş, gün batmış, elbet bizimdir!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder