129- SEN HERŞEYİN TOPLAMISIN!

         OSMAN TÜRKOĞUZ

          İzmir; 15 Nisan 2010

                  

                   129- SEN HERŞEYİN TOPLAMISIN!

         Deniz olur gökten düşen yağmurlar;

         Dereleri, ırmakları geçer de.

         Tanrı olur yaratılmış varlıklar;

         Yaratanı bir olur da seçer de.

         Dağılır, güzele, çirkine, taşa,

         Yaratanın yaratıcı dünyası;

         Şekillenir, öyle kalır sessizce;

         “OL” emrinin akıl üstü rüyası.

         Algıladım bunca sene, bunca gün;

         Yeşil nedir, mavi nedir, al nedir.

         Duygulandım bunca gece, bunca gün;

         Çiçek nedir, güzel nedir, dal nedir.

         Çıkageldin sonbaharda dünyama,

         Dere, ırmak aşaraktan su gibi;

         Çıkageldin ruhumda sonsuzluğa

         “OL” emrinde toplanan Evren gibi.

         Sende buldum yitirdiğim baharı,

         Gözlerinde umudu, dudaklarında narı,

         Saçlarında gönlümün delişmen rüzgârları,

         Sende buldum tüm renkleri inan ki.

         SEN demek deniz, sema SEN demek;

         Tad demek, SEN çiçek demek.

         Kelebek demek, kuş demek, öpüş demek.

         SEN demek, sevda demek, sevdalım demek;

         SEN demek, ışık demek, renk demek, HUZUR demek.

         SEN demek, yaşamadığım şey demek.

         SEN demek, bundan sonraki yaşam demek.

         SEN demek, kızacaksın belki de;

         SEN demek, BENİM olman demek

         SEN DEMEK, BENİMSİN DEMEK.