OSMAN TÜRKOĞUZ
İzmir; 15 Nisan 2010.
125- AH! BİR BİLEBİLSEYDİN!
Yazlar, sonbaharlar, kışlar ve ilkbaharlar;
Biri birini izlerler, peşi sıra gelirler;
Günler, haftalar ve aylar.
Tohum, tomurcuk, yaprak;
Sonracıma bir tanem; mevsimlerin anısıdır;
Sararmış yapraklarla bezeli toprak.
Değişen olgular içinde; değişmeyen bir BENİM!
Değişmeyen tek sevgim.
Geçen Salı’da SEN, giden Cuma’da SEN,
Giden kışta da SEN, gelen yazda da SEN.
Hep SENİNLE olmayı;
SENİNLE yaşamayı düşlerken;
Günler geçer, mevsimler değişir,
Geçen günlerde SEN, değişen mevsimlerde de SEN!
Değişmeyen sevgim ve gül çehren.
Gün gelecek; yapraklar sararacak, çiçekler dökülecek.
Ne BEN değişen mevsiminim, ne de SEN,
Mevsimlerimde solan çiçek.
SANA olan tutkum tek gerçek;
SANA olan özlemlerim de dinmeyecek.
SANA seninle gelirim, SENİNLE ayrılırım SENDEN.
Canımdasın, yanımdasın, anımdasın;
AH! Bir bilebilsen.
Ölü yapraklarda ve ölmüş mevsimlerde;
Dipdiri sevgim ve dipdiri SEN.
Yine de SANA hasretim, biliyor musun GÜL TANEM!
Hasretinle ölsem; dinmez özlemlerim, değişmez sevgim;
AH! Bir bilebilsen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder