1143/SALILAR UĞURSUZDUR HEP!

           TC.

OSMAN TÜRKOĞUZ

osmanturkoguz@gmail.com

TV. İzmir;25 Eylül 2013

                            SALILAR UĞURSUZDUR HEP!

Antakya’da, Komutanı olduğum Jandarma Er Eğitim Taburunun eğitim arazisi yoktu(1972/1975).Fransızlardan DAĞLARIN VE TAŞLARIN TAPUSUNU ALAN bir Mütegallibe aileden bedeli karşılığında eğitim ve kışla arazisi istediğimde bana gülerek:”Rütbeniz nedir ki! Biz, bir kravata ve bir  dolma kaleme ve bir Soğukoluğa senin Paşalarını ve Valilerini kullanmaktayız!”Dediler.Arazilerini Vergi değeri üzerinden kamulaştırınca da/ANAYASA MD.38/ beni Antakya’dan tayin ettirdilerdi.Kızıltepe’deki 117’inci Seyyar Jandarma Alay Komutan Vekilliğine nakledilmiştim.Büyük oğlum Cansın Türkoğuz Ortaokul son sınıftaydı,Rahmetli Küçük oğlum Tansın da İlkokul ikinci sınıfına geçmişti.

         Kızıltepe’e gelirken Tansının ilkokul öğretmeni de bizimle gelmişti.

 Ağustos zafer bayramını  Kızıltepe’de kutladıktan sonra;Tansın, öğretmenini Antakya’ya kadar geçirmek istemişti.Kızıltepe’ye dönüşte:”Babacığım,size bir vazife getirdim.İskenderun’dan Sarımazı’ya tırmanırken,Güneş denize sarkmış,anlatılamayacak bir Manzara oluşmuştu.Öğretmenim:”Tansın,biz burada sizinle çok yemek yemiştik,denizde de çok yüzmüştük. Babanızın belleği bunları kaydetmiştir.Bu konuda bir şiir yazamaz mı acaba?!”Dedi.

         Tansın; askerliğini Erzincan’da yaparken Mide Ülserinden ameliyat olmuştu. Tabipler kendi aralarında:”Ülser kansere dönüşmüş,bir senelik ömrü kalmış!”Diye konuşmuşlar.Bir asker arkadaşı da bunu Tansına yetiştirmiş.Tansın birden çöktü ve ters bir evlilik yaptı,34 günlük oğlunu geride bırakarak intihar etti,henüz 27 yaşındaydı.Oğlu Ezgihan bugün 19 yaşında ve bizden kopuk!Ben,ölüm günü olan 08 Eylül günü evraklarını karıştırırken sararmış bir kâğıttaki o şiiri buldum,çok üzüldüm ve için,için ağladım.Çok ta düşündüm ve o şiiri yayımlamaya karar verdim.Bağışlayınız.

                            SALILAR UĞURSUZDUR HEP!

         İki yolcu uğurladım Batı’ya

         Güneşle birlikte, Güneşle aynı renk.

         İki yolcu uğurladım Batıya

         Baharlar kadar taze, baharlara denk.

         Salıların en kötüsüydü o Eylül Salısı

         Ölümlere denk.

         Kutup yıldızı gibiydi şimdi;

         Soluk, parıltısız ve donuk,

         Ne hayaller kaldı gönlümde ne de renk,

         İki yolcu uğurladım Batıya

         Güneşle beraber, güneşlere denk.

 

         Gitti sıcaklığı dudaklarında yazın,

         Gitti saçlarında rüzgârları baharın.

         Gitti göl sazlarınca ince ve narin,

         Gitti masumluğunca Beyazın ve karın.

         Gitti Güneşle beraber,güneşlere denk;

         Gitti gözleri Yeşillim,dudakları Pembem,

         Saçlarında simsiyah bir renk;

         Gittiler güneşle beraber güneşlere denk.

 

         İki Eylül akşamı saat onsekiz otuz;

         Deniz durgundu Moruyla mavisiyle Alın;

         Batı’ya giden yolcular da  yorgun mu yorgun.

         Pembe tüllere sarılı Güneş,

         Bir gelindir şimdi bağrında denizin

         Utancından kıpkırmızı kesilmiş.

         İki kişi bu manzaraya bakıyordu;

         Denizse bir aşk akşamının sarhoşluğunda

Allı, Mavili ve Morlu Güneşi yutuyordu.

Güneşse Al duvaklı nazlı bir gelin

Utancından aheste, aheste

Denizin koynuna akıyordu.

O kalem ellim, elleri şakaklarında,

Yalnızlığın kar anlığına dalmış

Bu sevişmeye bakıyordu.

Saat 1930’da Sarımazı’dan Antakya’ya                                                Kayan bir yıldız gibi akıyordu.

Ben hep o günleri hatırlar,

O günlere ağlarım.

Yok, ondan başka benim kederli anılarım.

O iki Eylül sabahı bir yeşil sahildi sanki

Gözlerinde gözlerim.

İçinde ırmakları coşup, coşup çağlarken,

Dudaklarımda ayrılık şarkıları vardı Güzelim

Gözlerinde gözlerim için,için ağlarken.