640/VATANIMIZIN BEDELİ KAN VE CANDIR!

                                                                         

OSMAN TÜRKOĞUZ

                   osmanturkoguz@gmail.com

                   İzmir;18 Mart 2012.

                            Vatanımızın Bedeli Kan ve Candır!

  Yıl 1915;Dünya tarihi yanıyor bu kez;

        “Yüzyıllık Öykü Mustafa kemal’den!”

Yedi başlı ejderha sardı Anadolu’yu.

Tek vücut olmuş karşımızda

Dünyanın en sapık soyu.

Soğuktur Çanakkale’nin suyu;

Martın onsekizi göz, gözü görmez,

Düşman acımasız kurmuş pusuyu.

Üç adım ötemizde Düşman duruyor;

Siperlere dalmış Mehmetlerimiz

Vuruyor ve vuruluyor.

Bir yanda Mehmet oğlu Seyit Onbaşı,

İkiyüzdört okkalık mermisi kucağında;

Top arabasının merdivenlerine tırmanıyor.

Gözlerinde öfke, gözlerinde öç,

Analar Yiğitler yağdırıyor Çanakkale’ye.

Yer yarılıyor, gök deliniyor,

Kar yağıyor, ölüm yağıyor;

Çanakkale’de iman Medeniyeti durduruyor.

Gelibolu, Conk Bayırı, Anafartalar;

Böyle bir savaşa Tanrımız tanık olmadı

Bugüne kadar.

Başlar gövdeden ayrı, savrulmuş kollar ve bacaklar:

Benzeri cepheler her yerde, ölen de öldüren de;

Yer yerinden oynuyor;

Geçilmiyor Çanakkale, geçilemiyor.

Güneşten önce doğmuştur yurdumun üstüne Mehmet;

Düşman geliyormuş diyorlar,

Gelsin, görürüz elbet.

Boğazın suları mavidir, boğazın suları coşkun akar;

Topunun başındadır Hasan’la mevsuf,

Batarya dürbünüyle ufka bakar.

Saz olmuş Mehmed’imin Mavzeri,

Koynunda yavuklusunun işlemeli mendili,

Bir eli Anadolu, bir eli Rumeli.

Ulusunun derdiyle uyanan, ulusunun derdiyle yatan.

Geliyor ufuklardan,

Geliyor İnsafsız bir Armada;

Topları gözü olmuş medeniyetin,

Öldürecek Türk aramada.

Başlıyor insanla çeliğin cengi;

İngiliz’i, Fransız’ı ve Zenci,

Ölüm olmuşlar da yağmada.

Siperlerden kopan kollar, siperlerden kopan başlar,

Gökten Bolayır’a yağmada.

Akşam güneşinin battığı yere

Batmıştır Haşmetli bin gemi.

Medeniyet denilen çeliği, yenmiştir etten kemikten,

Yenmiştir imanın, Yenmiştir Türklüğün azmi.

BEN, MİRALAY MUSTAFA KEMAL.

Yıl 1915 sonları; yayılıyor Ejderhanın kolları,

 Her baş bir başka yörede şimdi;

 Sarılmak için fırsat kolluyor.

 Anadolu bittikçe, Anadolu eridikçe;

  Düşman taze kuvvetler yolluyor.

                                 18 Mart 1915 SABAHI!

                   Zaman durmuştu ÇANAKKALE’DE;

                   Mavi akıyordu o gün de BOĞAZIN SUYU.

                   Boğazın gerisinde yüzlerce gemi;

                   İçlerinde binlerce Aşağılık Soyguncu.

                   Tabiat bile uyanmamıştı; in ve Cin uykudaydı;

                   Boğazın suyu da

Ağır, ağır akıyordu.

                   Bataryalarının başında HASAN İLE MEVSUF;

                   Ellerinde batarya dürbünü, ufka bakıyordu.

                   Tüm uluslar bir arada;

                   Ufuk çizgisinde de yüzlerce Armada,

                   Topları gözü olmuştu da UYGARLIĞIN,

                   Öldürecek TÜRK ARAMADA.

                   İngiliz’i, Fransız’ı ve Zenci;

                   Başlıyordu şimdi Evrende,                                                                   Ruhsuz Çelikle TÜRK’ÜN CENGİ.

                   Şehit mi olmuşlar HASAN İLE MEVSUF!

                   TÜRK ANALAR ne günü duruyorlar!

                   Bir TÜRK öldürülse, bin TÜRK doğuruyor.

                   Vinci mi kırılmış Ağır topun?

                   Sırtında mermisiyle SEYİR ONBAŞI VAR.

                   Akşamın ala karanlığında, batmıştır onlarca gemi;

                   Kazanmıştır bu son savaşı da TÜRK’ÜN ÇELİK DİRENCİ.

                   Şimdi, Anafartalar sırtından bir Güneş yükseliyordu;

                   “Türk köle olmaz, Ey! Avrupa duy”! Diyordu.

                   Ve Ulu Tanrımız, en sonunda;

                   O’NU İNSANLIĞA ARMAĞAN EDİYORDU.

                   O’NUN ADI MUSTAFA KEMAL İDİ;

                   O’NUN ile İNSANLIK KEMAL’E ERDİ.

O’NUN zamanında,                                        Kadınlarımızın başları GÖKLERDEYDİ!