OSMAN TÜRKOĞUZ
osmanturkoguz@gmail.com Çeşmealtı;04 Eylül 2012,İleti iletme yazım.
Tanık olduğumuz bu anlattığım olayı basitçe şiirleştireyim dedim.Birisi;amma da yaptınız haa!Dedi."Kediler ağlar mı?"İnsanlar,biri birlerinin yüzlerine karşı köpek gibi havladıktan sonra,Kediler de neden ağlamasın ilk gördüğü insanlara ve insanlığa!
İNSANCA AĞLAMAK!
Küçücük bir kediyim;
Sahilevler parkına terkedilmiş bir yetim.
Kuşlar,ağaçlar,çiçekler
Ve Çocuklar arkadaşım.
Onlar verir,yemeğimi,suyumu,
Büyüklerse tekmelerler beni, Bilmem beğenmezler hangi huyumu.
Bir Pazar günüydü;
Bir Genç Kızla bir Erkek
Ağacımın gölgesine yaygı serdiler;
Beni aralarına aldılar,okşadılar,sevdiler.
Sonra da kucak,kucağa oturdular,
İnsanca şarkılar söylediler.
Bir süre sonra, yaygılarını topladılar;
Ele, ele bilinmeze yöneldiler.
Arkalarından bakakaldım bir süre
Ve gönlümü de onlara bağladım.
İnanmazsınız belki de;
Bir kedi olarak ilk defa,
İnsanca ağladım.
Ben, küçücük bir kediyim,
Günlerdir ağzıma bir lokma koymadım.
Ben,insanların ekmeğine, suyuna,
İnsanların sevgisine muhtacım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder