OSMAN TÜRKOĞUZ
İzmir;14 Şubat2011.
SÖZSÜZ BESTE!
Antakya’nın solgun akşamlarında,
Yokuştan aşağı iner geçerdin!
Doymamış mutluluklar dudaklarında,
Acı karanfiller gibi açmış,
Eteklerinde binlerce beste,
Ellerinde tomurcukları gülün;
Yokuşta başlardı, yokuşta biterdi günün.
Özlemler göz, göz seni beklerdi;
Köprüden geçince sağa sapardın;
Ağlayan tebessümlerin, gülen gözlerinle
En içten arzular saman alevi,
Suskun özlemlerinle sana tapardım.
Bilirdin, duyardın yürekten yana,
Yaşanmamış olurdu gelmezsen eğer.
Randevusuz bekleyişler seni beklerdi,
Seninle aydınlanırdı günler ve geceler.
Şarkılar ve türküler söylenirdi üstüne,
Sahipsiz mutluluklar seninmiş meğer.
“Saat bir çeyreğe gelmese” derdin,
Gelirdi tıkırtısız ve sonra;
Bir sızı, bir yürek buruntusu sanki
Sensizliği başlardı yaşamın yeniden.
“Ah! Bir çeyrek olmasaydı zamanda” derdim,
Ne çare ki olurdu.
O mutluluğun olduğu yerde emindim,
Dur! Diyebilseydim zamana eğer,
O köprübaşında zaman dururdu.
Belki bir gün, kim bilir belki;
Özlemlerle dolu yüreğim sustuğu zaman;
Köprüden geçeceksin sağa sapmadan;
Karıncalar gibi saracak anılarım seni:
“Amaaan! Sen de” diyeceksin ve
Acımasız yollarında hayatın,
Karıncalarımı eze, eze yürüyüp te gideceksin.
Ne çare ki hayat bu!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder