OSMAN TÜRKOĞUZ
İzmir;24 Mart 2012
YİTİK SEVGİLİ!
Derelerim vardı benim;
Yeşil sahilli, durgun sulu,
Mor kumlu derelerim.
Nazlı gelin gibi akardı,
Kıvrıla,kıvrıla yatağında.
Durgun sularında Nilüferler
Nergis aşklarıyla âşık.
Beyaz masumluğunda gelinliğinin
Biribirine hayran bakardı.
Ağustos ayından bir sıcak gündü;
Bir kuru yatak ve bir kuru dere.
Nerde Yeşil söğütlerim,
Nerde o canım akıntı,
O canım Nilüferler nerde?
Gitti masumluğunca gençliğinin,
Geride çakıllar,kederler kaldı.
Gitti mutluluğunca sevginin,
Geride yangının külleri kaldı.
Ocak başında bir yaşlı kişi;
Kuru Nilüfer yaprakları elinde;
Dilinde duaların en Güzeli adın.
Gözleri sevgi pınarı,
Bahar ırmakları gibi derin,
Hüzünden de yemyeşil.
Ocak başında bir yaşlı kişi;
Yitirilmiş sevgilerin en güzeliyle
Öylece kaskatı, öylece derin.
KEMDİNE YABANCI OLMAK!
Harabeye dönmüş,ıssız,ışıksız,
Nereye baksam boş,
Nereye baksan sen yoksun
Bomboş bu şehir sensiz.
Ölü kollarına dönmüş
Seni bana getiren yollar.
Yalnızlığımı yaşıyorum kendi şehrimde,
Tüm insanlar sanki bana yabancı.
Ona baksam yabancı,
Buna baksam yabancı,
Dağ bana yabancı,kuşlar bana yabancı.
Doğup, büyüdüğüm, seni görüp te sevdiğim
Bu şehirde,beni bana yabancı etmiş sensizlik,
Beni bana yabancı.